தென்னையின் தண்டு மற்றும் வேரைத் தாக்கும் நோய்கள்!

இந்திய தென்னை சாகுபடியில் கேரளம், தமிழ்நாடு, ஆந்திரம், கர்நாடகம், தெலுங்கானா ஆகிய மாநிலங்கள் முதன்மை வகிக்கின்றன. இந்தியாவின் மொத்த உற்பத்தி மற்றும் பரப்பில் 89 சதமளவில் இந்த மாநிலங்கள் பங்கு வகிக்கின்றன. எனினும் உற்பத்தித் திறனில், தென்னிந்திய அளவில் ஆந்திராவுக்கு அடுத்த இடத்தில் தமிழ்நாடு உள்ளது.

தென்னையின் எல்லாப் பாகங்களும் ஏதாவது ஒரு வகையில் உதவுவதால் விவசாயிகளிடம் தென்னை சாகுபடிக்கு நல்ல வரவேற்பு உள்ளது. ஆனாலும், தேங்காய் உற்பத்திக் குறைவாக உள்ளது. வறட்சி, பூச்சி மற்றும் நோய் போன்றவை உற்பத்திக் குறைவுக்கு முக்கியக் காரணிகளாக உள்ளன. உலகளவில், தென்னையைப் பல வகையான நோய்கள் தாக்கி மகசூல் இழப்பை ஏற்படுத்துகின்றன. இவ்வகையில், தென்னை மரத்தின் தண்டு மற்றும் வேர்ப் பகுதியைத் தாக்கும் நோய்கள் மற்றும் அவற்றைக் கட்டுப்படுத்தும் முறைகளைப் பற்றி இங்கே பார்க்கலாம்.

அடித்தண்டழுகல் நோய் அல்லது தஞ்சாவூர் வாடல் நோய்

தமிழ்நாட்டில் இந்நோயின் தாக்குதல் 1903-ஆம் ஆண்டு முதல் இருந்தாலும், அறிவியல் அடிப்படையில் 1952-ஆம் ஆண்டு தான் உறுதி செய்யப்பட்டது. தமிழ்நாட்டில் இந்நோய், தஞ்சாவூர் வாடல் நோய் எனவும், கர்நாடகம் மற்றும் ஆந்திரத்தில் அனாபிரோகா எனவும் அழைக்கப்படுகிறது. இந்நோய், தென்னை மரத்தை அழிக்கக் கூடியது. கேனோடெர்மா லூசிடம் என்னும் பூசணம் மூலம் இந்நோய் ஏற்படுகிறது.

கடற்கரையை ஒட்டிய மணற்பாங்கான இடங்களிலும், மானாவாரி மற்றும் பராமரிப்பு இல்லாத தென்னந் தோப்புகளிலும், கோடையிலும் இதன் தாக்கம் அதிகமாக உள்ளது. இந்நோய், ஒரு மரத்திலிருந்து மற்ற மரங்களுக்கு மண் மற்றும் பாசன நீர் மூலம் பரவுகிறது.

அறிகுறிகள்: இந்நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மரங்களில் முதலில் வெளிப்படும் சிக்கல், இளங் குரும்பைகளும், பல நிலைத் தேங்காய்களும் கொட்டுவது. மரத்திலுள்ள அனைத்துக் குரும்பைகளும், தேங்காய்களும் தீவிரமாகக் கொட்டி விடும். மரத்தின் அடித்தண்டில் செம்பழுப்பு நிறச் சாறு வடியத் தொடங்கும். நோய் தீவிரமாகும் போது, மரத்தில் சாறு வடியும் உயரமும் அதிகமாகும்.

அதாவது, மரத்தின் சாறு வடியும் பகுதி, மரத்தின் அடியிலிருந்து மூன்று மீட்டர் உயரம் வரை இருக்கும். சாறு வடியும் பகுதியானது அழுகி நிறம் குன்றியிருக்கும். இந்தப் பகுதியை வெட்டிப் பார்த்தால், தண்டின் மையப்பகுதி வரை திசுக்கள் அழுகியிருக்கும். வெகு அரிதாக, இந்நோய் தாக்கிய ஒருசில மரங்களில் சாறு வடிவதில்லை.

சில மரங்களில் பட்டையும் உரிந்து காணப்படும். இந்நோய் பாதிப்பின் மத்திய பகுதியில் சைலிபோரன் வண்டின் தாக்குதல் இருக்கும். இது மரத்தில் புகுந்து தண்டுப் பகுதியைச் சிதைத்து, மஞ்சள் நிறப் பொடியை வெளியே தள்ளும். இந்த அறிகுறிகள் மரம் சாகும் நிலையைக் குறிக்கும்.

சாறு வடியும் மரத்தின் ஓலைகள் வெளிரி, மஞ்சளாக மாறும். அடி ஓலைகள் பழுப்பு நிறமாகிக் காய்ந்து தொங்கும். அடுத்துள்ள ஓலைகள் வளர்ச்சிக் குன்றியிருக்கும். இந்த அறிகுறிகள் மரத்தின் மேல்சுற்று மட்டைகளுக்கும் பரவும். நோய் முற்றிய நிலையில், புதிய ஓலைகள் உருவாதல் தடைபடும். இதனால், மரத்தின் நுனியில் குறைவான மட்டைகளே இருக்கும்.

நுனிக்குருத்து ஓலைகள் குட்டையாக, ஒழுங்கற்ற நிலையில் விரிந்திருக்கும். மேலும், குருத்துப் பகுதியில் அழுகல் ஏற்பட்டு, அந்தப் பகுதி செயலற்றதாகி விடும். எனவே, குருத்துப் பகுதிக்குச் செல்ல வேண்டிய நீர் மற்றும் சத்துகள் தடைபடும். துர்நாற்றம் ஏற்படும். இறுதியில், குருத்துப் பகுதி மரத்திலிருந்து கீழே விழுந்து விடும்.

பூக்கள், குரும்பைகள் வளர்வது தடைபட்டுக் கொட்டி விடும். மரத்தண்டும் இளம் வேர்களும் அழுகி இறந்து விடும். இதைத் தொடர்ந்து 70 சதவீத வேர்கள் அழுகி விடும். அழுகிய வேரின் மேற்பகுதி சிவந்தும், உட்பகுதி நீர்க்கோர்ப்பால் பழுப்பாகவும் மாறும். அழுகல் காரணமாக நாற்றம் ஏற்படும்.

மழைக்காலத்தில் மரத்தின் அடிப்பாகத்தில் கேனோடெர்மா பூசண வித்துத் திரள், காளானைப் போலக் காணப்படும். வெய்யில் காலத்தில் ஏற்படும் நீர்ப் பற்றாக்குறை, மழைக்காலத்தில் ஏற்படும் நீர்த்தேக்கம், நோயுற்ற மர மண், நீர் மற்றும் சரியான உழவியல் முறைகளைக் கடைப்பிடிக்காமை போன்றவற்றால், இந்நோய் பரவுகிறது.

மேலாண்மை: நோயுற்று இறந்த மரங்களையும், நோய் முற்றிய நிலையில் உள்ள மரங்களையும் வேருடன் அகற்ற வேண்டும். மற்ற மரங்களைச் சுற்றி வட்டப் பாத்திகளை அமைத்து ஒவ்வொரு மரத்துக்கும் தனித்தனியே பாசனம் செய்ய வேண்டும். கோடையில் பத்து நாட்களுக்கு ஒருமுறை பாசனம் செய்ய வேண்டும். ஆண்டுதோறும் மரத்துக்கு 5 கிலோ வேப்பம் புண்ணாக்கு வீதம் இட வேண்டும்.

நோயுற்ற மரங்களைச் சுற்றி 1.8 மீட்டர் ஆரமுள்ள வட்டப் பாத்திகளை அமைத்து, பாத்திக்கு 40 லிட்டர் வீதம் ஒரு சத போர்டோ கலவையை எடுத்து, மண் நன்கு நனைய ஊற்ற வேண்டும். நூறு மி.லி. நீருக்கு இரண்டு மி.லி. ஹெக்சகோனசோல் மருந்து வீதம் கலந்து, வேர் மூலம் மரத்தில் செலுத்த வேண்டும். இதை, மூன்று மாதங்களுக்கு ஒருமுறை என, மூன்று முறை தொடர்ந்து செய்ய வேண்டும்.

நூறு கிராம் டிரைக்கோடெர்மா விரிடி, நூறு கிராம் பேசில்லஸ் சப்டிலிஸ் வீதம் எடுத்து, நன்கு மட்கிய 50 கிலோ எருவில் கலந்து மண்ணில் இட வேண்டும். மரத்துக்கு 200 கிராம் அசட்டோபாக்டர், 200 கிராம் பாஸ்போ பாக்டீரியா வீதம் எடுத்து, மட்கிய சாண எருவில் கலந்து இடுதல் நல்லது.

சாறு வடிதல் நோய்

தியோலாவியாப்சிஸ் பாரடாக்சா என்னும் பூசணத்தால் ஏற்படும் இந்நோய், முதன் முதலில் 1922-ஆம் ஆண்டு இலங்கையில் காணப்பட்டது. நோயின் தொடக்க நிலையில் மகசூல் இழப்பு ஏற்படுவதில்லை. ஆனால், நோய் முற்றிய நிலையில், மகசூல் இழப்புடன், மர இறப்பும் ஏற்படும். இந்நோய், எல்லா வகை மண்ணிலும் ஏற்பட்டாலும், கடற்கரை அல்லது உப்பங்கரையை ஒட்டியுள்ள மணற்பாங்கான இடங்களில் அதிகமாக ஏற்படும். தென்னை விளையும் அனைத்து வெப்பப் பகுதிகளிலும் இதன் தாக்கம் இருக்கும்.

அறிகுறிகள்: தரையிலிருந்து மூன்றடிக்கு மேலுள்ள மரத்தண்டு வெடிப்புகளில் சிவப்பு நிறச் சாறு வடியும். பிறகு அது காய்ந்து, துருவைப் போல மாறும். மேலும், சாறு வடிதல் மரத்தின் மேல் நோக்கிப் பரவும். மர வெடிப்புகள் பெரிதாகி ஒன்றாகச் சேர்ந்து ஒழுங்கற்று இருக்கும். பழைய வெடிப்புகளில் இருந்து செந்நீர் வடியாது. மரத்திலிருந்து வெளியேறும் திரவம் காய்ந்து கறுப்பாகி, பழுப்பு நிற ஓரங்களுடன் காணப்படும்.

தண்டின் உட்பகுதி அழுகி, நார்களாகக் காணப்படும். இவ்வித மாற்றங்கள் இளம் மரங்களில் விரைவாக ஏற்படும். இத்தகைய அறிகுறிகளால் மரத்தில் லேசான குழிப்பகுதி உண்டாகும். இதை அழுத்தினால் சாறு வெளிவரும். நோய் முற்றும் நிலையில், மகசூல் குறைவதுடன், மரமும் இறக்க நேரிடும். வெளி மட்டைகள் முதிர்வதற்கு முன்பே, கொண்டைப் பகுதி மஞ்சளாகி, கீழ் நோக்கித் தொங்கிக் காய்ந்து விடும்.

வறட்சிக் காலத்தில் குரும்பை மற்றும் காய்கள் கொட்டி, நோய் முற்றிய நிலைக்கு மாறும் மரம் இறக்க நேரிடும். மேலும், மரத்தண்டு, கொண்டை வரை குறுகியிருக்கும். மழைக்காலத்தில் நல்ல பராமரிப்பில் உள்ள தோப்புகளில் இந்நோயின் அறிகுறிகள் கொண்டைப் பகுதியில் தென்படாது. இந்நோயை ஏற்படுத்தும் பூசணம், மரத்தண்டு வெடிப்புகள் வழியே உள்ளே புகுவதாலும், மழை மற்றும் தொடர் வறட்சியாலும் இந்நோய் பரவுகிறது.

மேலாண்மை: சாறு வடிந்த பகுதியை வெட்டி எடுத்து விட்டு, அதில் போர்டோ பசை அல்லது டிரைக்கோடெர்மா பசையைத் தடவ வேண்டும். மரத்துக்கு ஐந்து கிலோ வேப்பம் புண்ணாக்கு வீதம் இட வேண்டும். நூறு மி.லி. நீருக்கு இரண்டு மி.லி. ஹெக்சகோனசோல் மருந்து வீதம் கலந்து வேர் மூலம் மரத்தில் செலுத்த வேண்டும். நூறு கிராம் டிரைக்கோடெர்மா விரிடி, நூறு கிராம் பேசில்லஸ் சப்டிலிஸ் வீதம் எடுத்து, நன்கு மட்கிய 50 கிலோ எருவில் கலந்து மண்ணில் இட வேண்டும்.

வேரழுகல் நோய் அல்லது கேரள வேர் வாடல் நோய்

கேரள வாடல் நோய், 1876-இல் இருந்தே கேரளத்தில் தென்பட்டாலும், அது, 1882-இல் தான், கோட்டயம் மாவட்டத்தில் அறிவியல் அடிப்படையில் உறுதி செய்யப்பட்டது. இந்நோய், கேரளத்தை ஒட்டியுள்ள, தேனி, திருநெல்வேலி, கன்னியாகுமரி, கோவை ஆகிய தமிழக மாவட்டங்களில் அதிகமாகவும், விரைவாகவும் பரவி வருகிறது. இது, தமிழ்நாட்டில் 1971-இல் தேனி மாவட்டம், கம்பம் வட்டாரத்தில் முதன் முதலில் அறியப்பட்டது.

இந்நோயால் மரங்கள் சாகா விட்டாலும், வளர்ச்சியில் தளர்வு ஏற்பட்டு, மகசூலும் தரமும் படிப்படியாகக் குறையும். மண் மற்றும் இரகப் பேதமின்றி எல்லா வயது மரங்களையும் தாக்கும். இது ஒரே திசையில் பரவக் கூடியது அல்ல. மூன்று ஆண்டுகளில் 1 முதல் 4 கிலோ மீட்டர் தூரம் வரை மட்டுமே பரவும்.

இந்நோய் இளம் மரங்களைத் தாக்கினால், பூக்கும் காலம் தள்ளிப் போகும். இலையழுகல் நோய் உண்டாகி முற்றிலும் காய்ப்பு இல்லாத நிலை ஏற்படும். நோய்த் தொடக்க நிலையில் 35 சதவீத இழப்பு ஏற்படும். நோய் முற்றிய நிலையில் மகசூல் இழப்பு 85 சதமாகக் கூடும். இந்நோயின் அறிகுறிகள், காய்ப்புக்கு வராத மரங்களை விட, காய்ப்புக்கு வந்த மரங்களில் தான் அதிகமாகத் தென்படும். இந்நோயால், இந்தியாவில் ஆண்டுக்கு 968 மில்லியன் காய்கள் இழப்பு ஏற்படுகிறது.

நோய்க்காரணி: இந்நோய் பைட்டோபிளாஸ்மா என்னும் நுண்ணுயிரி மூலம் ஏற்படுகிறது. இது, தத்துப்பூச்சி மற்றும் கண்ணாடி இறக்கைப் பூச்சி போன்ற சாறு உறிஞ்சும் பூச்சிகள் மூலம், ஒரு மரத்திலிருந்து மற்ற மரங்களுக்குப் பரவும். இந்த நுண்ணுயிரிகள், மரத்தின் நீரேற்றுக் குழாய்களில் தான் அதிகமாக இருக்கும்.

அறிகுறிகள்: இந்நோயின் அறிகுறிகள், வயது, சத்துகளின் தன்மை, மேலாண்மை முறைகள், இரகம் மற்றும் நோய்த் தொற்றின் தன்மை ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் தோன்றும். முதலில் ஓலைகள் கீழ்நோக்கி வளைந்து, மனித விலா எலும்பைப் போலத் தெரியும். மத்தியில் உள்ள ஓலைகள் மஞ்சள் நிறத்தில் இருக்கும்.

ஓலை மஞ்சளாதல் பெரும்பாலும் நடு மட்டைகளில் தான் காணப்படும். சில பகுதியில் அதிக எண்ணிக்கையில் வெவ்வேறு வடிவப் புள்ளிகளுடன் இருப்பதும் இந்நோயின் அறிகுறியாகும். மஞ்சள் நிற ஓலைகள் வெகுவாகக் கருகிக் கீழே விழுந்து விடும். ஆனால், அதற்குக் கீழடுக்கில் உள்ள ஓலைகள் பச்சையாக இருக்கும். இதைத் தொடர்ந்து இந்த மரங்களின் குருத்துப் பகுதியும் அழுகத் தொடங்கும்.

ஓலையின் ஓரம் கருகிக் காணப்படும். மேலும், இந்தக் கருகிய பகுதி, பலத்த காற்று அல்லது மழையால் உதிர்ந்து விடுவதால், குச்சிகள் மட்டும் நீட்டிக் கொண்டிருக்கும். இந்த இரு அறிகுறிகளும் நோய் முற்றிய மரங்களில் அதிகமாகக் காணப்படும். இந்நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மரத்தின் 67-97 சதவீத ஓலைகள் கீழ்நோக்கி வளைந்திருக்கும். 38-67 சதவீத ஓலைகள் மஞ்சளாக இருக்கும். 28-48 சதவீத ஓலைகளின் ஓரங்கள் கருகியிருக்கும்.

குருத்தழுகல், பூங்கொத்துக் கருகல், மொட்டு உதிர்தல், வேரழுகல் ஆகியன இந்நோயின் அறிகுறிகளாகும். இத்தகைய மரங்களில் பூங்கொத்துகள் கருகி விடும். இதனால், மகரந்தச் சேர்க்கை தடைபட்டு, பெண் பூக்கள் முதிராமல் கொட்டி விடும். பாதிக்கப்பட்ட மரத்தில் இந்நோயின் அறிகுறிகள் தெரிவதற்கு முன்பே குரும்பைகள் கொட்டி விடும்.

நோய் முற்றிய நிலையில் 50 சதவீத முக்கிய வேர்கள் அழுகி விடும். சிறிய வேர்கள் அதிகளவில் அழுகி விடும். புதிய வேர்கள் உருவாகும் தன்மை வெகுவாகக் குறைந்து விடும். நோயற்ற மரத்தின் வேரைக் காட்டிலும், நோயுற்ற மரத்தில் நீரை உறிஞ்சும் தன்மை மற்றும் நீரைத் தண்டுக்குக் கடத்தும் திறன் 30 சதம் வரை குறைவாக இருக்கும்.

குரும்பைகள் கொட்டுதல், மட்டை மற்றும் தேங்காய்ப் பருப்பின் தடிமன் குறைதல், எண்ணெய்ச் சத்துக் குறைதல், நீர் மற்றும் தாதுப்புகளை உறிஞ்சும் திறன் பாதித்தல், ஓலைத் திசுக்கள் சுருங்கி விடுதல் ஆகியன, இந்நோயின் மற்ற அறிகுறிகள் ஆகும்.

மேலாண்மை: பொதுவாக இக்கிருமிகள் நீரேற்றுக் குழாயான புளோயம் திசுக்களில் அதிகமாகக் காணப்படுவதால், இவற்றை மரத்தில் இருந்து பிரித்தெடுக்க இயலாது. எனவே, எந்த வேதிப் பொருளாலும் இவற்றைக் கட்டுப்படுத்த முடிவதில்லை. ஆனால், எதிர்க்கொல்லியான ஆக்சி டெட்ராசைக்கிளினை வேர் மூலம் மரங்களுக்குக் கொடுக்கும் போது, இந்நோயின் அறிகுறிகள் தற்காலிகமாக மறையும்.

ஆனால், இதைத் தொடர்ந்து செய்ய விட்டால், நோய் அறிகுறிகள் மீண்டும் தென்படும். இன்று வரை இதைக் கட்டுப்படுத்தும் முறையேதும் இல்லை. எனவே, ஒருங்கிணைந்த மேலாண்மை முறைகளைக் கடைப்பிடித்தால் மரங்களைப் பாதுகாத்து, சீரான மகசூலைப் பெறலாம்.

ஆண்டுக்குப் பத்துக் காய்களுக்கும் குறைவாகக் காய்க்கும் நோயுற்ற மரங்களை வெட்டி அகற்றினால், மற்ற மரங்களுக்கு நோய் பரவாமல் தடுக்கலாம். நோயைத் தாங்கும் திறனுள்ள குட்டை இரகங்களான சௌகாட் பச்சைக் குட்டை (கல்பரக்ஷா), மலேயன் பச்சைக் குட்டை (கல்பஸ்ரீ) மற்றும் சௌகாட் பச்சைக் குட்டை x மேற்குக் கடற்கரை நெட்டையிலிருந்து பெறப்பட்ட வீரிய ஒட்டு இரகத்தையும் பயிரிடலாம்.

உர மேலாண்மையில், மரம் ஒன்றுக்கு ஆண்டுக்கு, தொழுவுரம் 50 கிலோ, வேப்பம் புண்ணாக்கு 5 கிலோ, பேசில்லஸ் 100 கிராம், யூரியா 1.3 கிலோ, சூப்பர் பாஸ்பேட் 2 கிலோ, பொட்டாஷ் 3.5 கிலோ, மெக்னீசியம் சல்பேட் 1 கிலோ வீதம் இட வேண்டும். வட்டப் பாத்தியில் தட்டைப்பயறு, சணப்பு, கலப்பக் கோணியம், பியூரேரியா, தக்கைப்பூண்டு போன்ற பசுந்தாள் உரப் பயிர்களை, ஏப்ரல், மே-யில் பயிரிட்டு, செப்டம்பர் மாதத்தில் மடக்கி விட வேண்டும்.

தென்னையில் ஊடுபயிராக வாழை, மிளகு, கோகோ, வென்னிலா, மஞ்சள், இஞ்சி, கிழங்கு வகைகள், அன்னாசி, காபி, ஜாதிக்காய், மரவள்ளி போன்ற பயிர்களை இடலாம். நோய்க் காரணிகளைப் பரப்பும் சாறு உறிஞ்சும் பூச்சிகளான தத்துப்பூச்சி மற்றும் கண்ணாடி இறக்கைப் பூச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்த, பிப்ரோனில் 0.3 ஜி-யுடன், மெல்லிய மணலைச் சமமாகக் கலந்து குருத்தின் அடிப்பகுதியில் இட வேண்டும். கோடையில் வாரம் ஒருமுறை, மரத்துக்கு 250 லிட்டர் நீர் வீதம் பாய்ச்ச வேண்டும். மேலும், வடிகால் வசதி நன்றாக இருக்க வேண்டும்.

ஒரு சத போர்டோக் கலவையைத் தயாரிக்கும் முறை

தேவையான பொருள்கள்: இரண்டு மண் தொட்டிகள் அல்லது பிளாஸ்டிக் பாத்திரங்கள், மயில் துத்தம் என்னும் காப்பர் சல்பேட் 1 கிலோ, நீர்த்த சுண்ணாம்பு 1 கிலோ, நீர் 100 லிட்டர்

செய்முறை: ஒரு பிளாஸ்டிக் பாத்திரத்தில் பத்து லிட்டர் நீரை எடுத்து அதில் பொடித்த 1 கிலோ மயில் துத்தத்தைக் கரைக்க வேண்டும். இன்னொரு பாத்திரத்தில் 10 லிட்டர் நீரில் ஒரு கிலோ நீர்த்த சுண்ணாம்பைக் கரைக்க வேண்டும். அடுத்து, மயில் துத்தக் கலவையைச் சிறிது சிறிதாகச் சுண்ணாம்புக் கலவையில் குச்சியால் நன்றாகக் கலக்கியவாறே ஊற்ற வேண்டும். அப்போது, கலவை பச்சை கலந்த நீல நிறமாக மாறும்.

மயில் துத்தம், சுண்ணாம்பு ஆகியவற்றின் வேதியியல் கலவை சரியாக இருக்கிறதா என்பதைச் சிறிய சோதனை மூலம் அறியலாம். அதாவது, நன்கு தீட்டிய இரும்புக் கத்தியைக் கலவையில் ஒரு நிமிடம் வைக்கும் போது, சிவப்பு நிறம் படிந்திருந்தால், மயில் துத்தம் சற்று அதிகம் எனப் பொருளாகும். இந்நிலையில், கத்தியில் செம்பு படியாத வகையில், மேலும் கொஞ்சம் சுண்ணாம்பு நீரை விட்டு, கலவையைச் சரியான நிலைக்குக் கொண்டு வர வேண்டும்.

போர்டோ பசை தயாரிக்கும் முறை

200 கிராம் தாமிர சல்பேட்டை ஒரு லிட்டர் நீரில் கலக்க வேண்டும். வேறு ஒரு பாத்திரத்தில் 200 கிராம் சுண்ணாம்பை ஒரு லிட்டர் நீரில் கலக்க வேண்டும். பின்பு, இந்த இரண்டு கரைசல்களையும் மூன்றாம் பாத்திரத்தில் கலந்தால், போர்டோ பசை தயார்.

இ.ஜான்சன், மா.கார்த்திகேயன், தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைக் கழகம், கோவை. இரா.இராம் ஜெகதீஷ், தேசிய பயறுவகை ஆராய்ச்சி மையம், வம்பன். மூ.பரமசிவன், மண்டல ஆராய்ச்சி நிலையம், விருத்தாச்சலம்.